Η μεγάλη διαφορά όμως μεταξύ τηλεοπτικών σίριαλ και μουσικής σκηνής έχει να κάνει με το εάν δίδεται στον τηλεθεατή και στον ακροατή επιλογή να παρακολουθήσει ή να ακούσει κάτι άλλο από αυτό που του σερβίρουν.
Και δυστυχώς, ο ακροατής έχει ελάχιστες επιλογές πλέον. Και η έννοια δυστυχώς, είναι υπαρκτή. Ελεύθερο ραδιόφωνο είναι μόνο το ερασιτεχνικό γιατί κακά τα ψέματα, ο πληρών έχει και απαιτήσεις και φυσικά τέτοιου είδους απαιτήσεις πρέπει να πληρούνται.
Το όλο θέμα όμως δεν ξεκίνησε έτσι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στις δεκαετίες μέχρι και τις αρχές του 1990, στο ελληνικό λαϊκό τραγούδι μεσουρανούσαν πραγματικά τεράστιες φωνές οι οποίες και ακούγονταν αναφανδόν ανά τα ραδιόφωνα.
Και τότε γίνανε δύο πράγματα που αλλάξανε τη βασική ροή. Η επικράτηση των cd’s και το ανελέητο κυνηγητό των λεγόμενων ‘πειρατών’. Το κάθε ένα είχε τη δική του απήχηση και τις δικές τους ξεχωριστές συνέπειες από το 1990 έως τώρα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα από τα δύο, προσωπική εκτίμηση, είναι η επικράτηση των cd’s. Περνώντας τα χρόνια και με την βοήθεια της τεχνολογικής εξέλιξης, όλο και περισσότερες παρουσίες και ‘ταλέντα’, εμφανίζονται στο προσκήνιο με επιτυχίες της μιας βραδιάς ή του μήνα. Δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια, δεν υπήρχαν τόσα ταλέντα; Ή τώρα μόλις ανακαλύφθηκαν επειδή υπάρχουν οι και καλά μουσικοί παραγωγοί;
Κακά τα ψέματα, ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Κάποτε για να μπορέσεις να βγάλεις δίσκο θα έπρεπε να έχεις φωνή καμπάνα, ορθή, μελωδική, αλλιώς δεν έλεγες ούτε ρεφρέν ούτε καν ως μέλος χορωδίας. Γιατί πολύ απλά … ο δίσκος δεν χάριζε τίποτε και σε κανένα. Γιατί πολύ απλά η παραφωνία και η κακοφωνία, ακούγονταν τόσο πολύ που δεν μπορούσε να καλυφθεί. Τότε, για να τραγουδήσεις, έπρεπε πραγματικά να είσαι ταλέντο, έπρεπε πραγματικά να έχεις φωνή.
Κάτι που πέρασε ανεπιστρεπτί από την εποχή των cd’s και έπειτα. Νέες τεχνολογίες δίνουν τη δυνατότητα να καλύψουν χτυπητές παραφωνίες, κακοφωνίες κοκ, να αυξήσουν την ένταση της φωνής (ακόμη κι εάν με μεγάφωνο δεν θα ακουγόταν τόσο δυνατά), να την κάνουν πιο μπάσα, να βάλουν πρίμα, να παραλλάξουν ακόμη και τα γυρίσματα του ‘καλλιτέχνη’. Τώρα είναι η ώρα που όλοι μπορούν να κάνουν τραγούδι.
Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90, ταυτόχρονα με την άνθιση των ‘ταλέντων’ λόγω τεχνολογίας, κυνηγήθηκαν και οι λεγόμενοι πειρατές των ραδιοσυχνοτήτων. Δεν ήταν τόσο η θέληση του κράτους να πουλήσει τις άδειες, όσο κυρίως οι καταγγελίες που γίνονταν από σταθμούς, νόμιμους ή μη, που βλέπανε τις επενδύσεις τους να πλήττονται από ερασιτέχνες που έπαιζαν πραγματική λαϊκή μουσική και είχαν μεράκι.
Κι ακριβώς επειδή ήταν ερασιτέχνες, δεν υπήρχε τρόπος (τουλάχιστον ως προς την εύκολη λύση της χρηματοδότησης) λανσαρίσματος της ‘νέας εποχής’ και των ‘νέων ταλέντων’, γιατί πολύ απλά οι ερασιτέχνες είναι κυρίως εραστές της καλής λαϊκής μουσικής. Τα ραδιογωνιόμετρα λοιπόν πήραν θέση και ο ένας ερασιτέχνης μετά τον άλλο κυνηγήθηκαν κι εν τέλει σιγήθηκαν, με κάποιους από αυτούς να καταλήγουν και στη φυλακή.
Αποτέλεσμα ήταν να ‘χαθεί’ μία ολόκληρη γενιά, ίσως και παραπάνω, στους ρυθμούς και στα σκέρτσα των ‘νέων ταλέντων’. Ελάχιστοι καλλιτέχνες επιβίωσαν, κάποιοι γιατί πήγαν και με τα σημεία των καιρών, κάποιοι γιατί ο κόσμος δεν τους ξέχασε. Πολλοί όμως τελείωσαν την καριέρα τους σχεδόν άγνωστοι μεταξύ πολλών.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’10 (του 2010), το ιντερνετικό ραδιόφωνο άρχισε να ανθίζει. Καθημερινώς όλο και περισσότερα ιντερνετικά ραδιόφωνα κάνουν την εμφάνισή τους με τη δική τους προσωπικότητα ή ακόμη και με προσωπικότητα που έχει βασιστεί σε ένα πετυχημένο μοντέλο, δίνουν νέα πνοή στη δύσμοιρη ελληνική σκηνή. Νέα πνοή όχι όμως και νέα τραγούδια. Ενδεχομένως χρυσές εποχές να μην υπάρξουν ξανά (μιλώντας πάντα για το ελληνικό λαϊκό τραγούδι), τουλάχιστον να υπάρχουν εκπρόσωποι των χρυσών εποχών. Είκοσι χρόνια και πρέπει να καλύψουμε, ας ξεκινήσουμε λοιπόν, με το μεράκι και την καψούρα που έχουμε.
Καλό καλοκαίρι σε όλους,
