Παρότι που δεν έχει κάνει ακόμη βήματα προς τα μεγάλα κέντρα, αποτελεί το πλέον αναγνωρίσιμο πρόσωπο στη νύχτα καθώς και είναι σήμα κατατεθέν για Λάρισα και εν γένει για την Θεσσαλία.

Η αρχή:

Είκοσι χρόνια στη δισκογραφία, είκοσι τρία στη νύχτα, έτσι ξεκινάει η συνέντευξη με τον Μιχάλη. Η καταγωγή μου από Καρδίτσα, από εκεί ξεκίνησα δουλεύοντας ενάμιση χρόνο και κατόπιν έκανα τη στρατιωτική μου θητεία στην αεροπορία. Εκεί μπήκα στη μουσική κι έκανα τα πρώτα καλά βήματα, γνωρίζοντας ορισμένους ανθρώπους (τον Νίκο Σταυρόπουλο και τον Νίκο Κριτικό) που μας ένωνε η μουσική και με τους οποίους το 1991 (με το τέλος της στρατιωτικής θητείας) έκανα τον πρώτο μου δίσκο. Το 1994 έκανα τη δεύτερη δισκογραφική δουλειά και μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας, το 1998 την τρίτη δισκογραφική δουλειά το «Δεν με βλέπει το σπίτι μου».

Μετά από απουσία επτά χρόνων, το 2005 έκανα την επόμενη δισκογραφική δουλειά, κσθότι έκανα οικογένεια και οι προτεραιότητες αλλάξανε. Το 2008 με την Nexis Music έκανα «Το Κάπνισμα Σκοτώνει» που είχε γίνει και remix με τους Master Tempo. Ενδιάμεσα το 2006 είχα κάνει ένα live από το Μπούζιος ενώ ακόμη ένα Live πρόσφατο από το Bouzios το οποίο κυκλοφορεί μόνο στο διαδίκτυο ελεύθερα. Αυτό το live, που πάει πάρα πολύ καλά, έγινε εντελώς αυθόρμητα περνώντας ένα Σάββατο μπροστά από τον ηχολήπτη και λέγοντάς του να γράψει σε cd το πρόγραμμα. Στο Bouzios έχω 17 χρόνια, με κάποιες ενδιάμεσες ανάπαυλες ανά τρία χρονια για τρεις μήνες.

Το επόμενο βήμα:

Το επόμενη βήμα θα είναι ένα single με τέσσερα τραγούδια. Το μοναδικό που έχει ηχογραφηθεί και κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής είναι το «Σάββατο βγαίνω και γυρίζω πίσω Τρίτη». Μαζί με τα υπόλοιπα τρία κομμάτια θα κυκλοφορήσουν τον Σεπτέμβριο και πιστεύω ότι το ένα είναι καλύτερο από το άλλο. Κανένα από αυτά δεν έχει ακουστεί ακόμη, ούτε στο live το πρόγραμμα που κάνω στο μαγαζί. Απλά θα σου πώ ένα τίτλο «Υπό την επήρρεια μέθης σου φωνάζω πίσω να έρθεις» και με αυτό δεν θα πω κάτι παραπάνω. Μέχρι το Σεπτέμβρη ψάχνομαι να βρω και μία εταιρεία καθότι η Nexis παρότι ξεκίνησε καλά με μεγάλα ονόματα (Αδαμαντίδης, Δημητριου κα) μία ωραία πρωία απλά κατέβασε ρολά. Τα πρόμο των τραγουδιών θα κυκλοφορήσουν σε επιλεγμένα ραδιόφωνα τα οποία θα επιλέξω.

Το νέο cd αποτελεί το επόμενο μεγάλο βήμα, το πιστεύω και θέλω να το προχωρήσω και να το προωθήσω όσο μπορώ. Και μετά είναι το βήμα εκτός Λάρισας και κυρίως στην Αθήνα. Αλλά πρέπει να βρεθεί ένας επιχειρηματίας σωστός, που θα ψαχτεί και θα δει ότι αξίζει και θα επενδύσει. Γιατί οι δισκογραφικές δεν μπορεί να βοηθήσει πλέον καμία. Όταν το cd δεν πουλάει για τους όποιους λόγους, είναι φυσιολογικό.

Μετά από είκοσι χρόνια στο τραγούδι αισθάνομαι έτοιμος να κάνω το μεγάλο βήμα είτε για Αθήνα, είτε για Θεσσαλονίκη. Στα σαράντα μου χρόνια μπορώ να πω ότι είμαι έμπειρος να σταθώ σε μία μεγάλη πίστα στα δύο μεγάλα κέντρα. Ήδη μιλάω με Θεσσαλονίκη, αλλά ακόμη είναι πολύ νωρίς. Μέχρι τον Σεπτέμβριο θα είμαι στο Bouzios, μετά βλέπουμε. Πάντως θα σου πω, στο τσιγάρο που κάνουμε, με αυτό που έχω στη Θεσσαλία είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος. Όλα τα μεγάλα ονόματα που περνάνε από τη Λάρισα, έρχονται στο Bouzios, είτε είναι ο Καρράς, είτε είναι ο Μελάς θα έρθουν να με δουνε. Κι αυτό είναι τίμή για μένα.

Διαδίκτυο και ραδιόφωνο:

Η μεγαλύτερη πληγή είναι οι εταιρείες, που πουλάνε ακριβά τα cd. Το cd κάνει 1,5 ευρώ, αλλά επειδή πρέπει να φάνε τέσσερα άτομα ακόμη, τελικώς το cd φτάνει να πωλείται 15 ευρώ ακόμη και 20 ευρώ και εν τέλει ‘καίει’ και τον καλλιτέχνη. Με τέτοιες τιμές μέχρι κι εγώ μπορεί να το κατέβαζα από το διαδίκτυο.

Επίσης, τα πολλά τραγούδια που περιέχουν τα cd είναι ένα μεγάλο θέμα. Πολλά από αυτά δεν θα ακουστούν ποτέ. Απλά το κάνουν για να τρώει η κλίκα. Ο παραγωγός που ξέρεις τον συνθέτη, αυτός που ξέρει έναν στιχουργό, αυτός ξέρει έναν άλλο συνθέτη και τελικά καταλήγουν να βάλουν όλοι τραγούδια απλά και μόνο για να μπουν σε μία παραγωγή. Προφανώς όταν ένα cd δεν έχει δυνατά τραγούδια γιατί να δώσει κάποιος τόσα χρήματα για να το αγοράσει. Ας βγάζουν 3-4 δυνατά κομμάτια για να αξίζει ένα cd για να αγοραστεί.

Τα ραδιόφωνα τα τελευταία 7-8 χρόνια παίζουν πλέον πολύ light τραγούδια. Υπάρχουν τραγουδιστές που έχουν χαθεί από τον χάρτη. Τώρα λες έβγαλε ο Καρράς και ο Μελάς δίσκο και ακούγονται ελάχιστα, ενώ παλιά σε δύο μέρες γινόταν χρυσός. Αλλά όλα αυτά γίνονται για έναν σκοπό, θέλουν να βάλουν τον κόσμο σε ένα καλούπι, Δεν πιστεύω όμως ότι θα περάσει τελικά αυτό.

Οι εταιρείες θα πρέπει να κάνουν μία κοινοπραξία στο διαδίκτυο, όπου θα κυκλοφορούν τραγούδια κι όχι cd, να κατεβάζουν οι ακροατές, να καταγράφονται οι πωλήσεις και όλα θα ήταν ευχαριστημένοι. Ούτε εφημερίδες και περιοδικά, τα οποία τα θεωρώ ξεφτίλα. Μεγάλοι καλλιτέχνες να προωθούν τα cd τους μέσω αυτών είναι πλέον κατάντια.

Λαικό Τραγούδι και Πίστες:

Επίσης έχουν εκλείψει τα καλά τραγούδια, δεν έχουμε καινούργια λαικά τραγούδια να πούμε να διασκεδάσουμε τον κόσμο, με αποτέλεσμα να γυρίζουμε πίσω στα παλιά, στο ‘Θέλεις να πεθάνω’ στα παλιά του Καρρά και τέτοια και είναι το βασικό πρόβλημα για το ότι ο κόσμος έχει φύγει από τα μπουζούκια. Τα έχουμε καταντήσει club. Δεν είπαμε να τα κάνουμε παρακμιακά, αλλά όταν τα νέα τραγούδια μπορούν να ακουστούν το πολύ μέχρι τις 2, μετά δεν ακούγονται και δεν γίνονται να ακουστούν. Μετά, πάλι γυρίζουμε στον Στέλιο Καζαντζίδη, Στράτο Διονυσίου κτλ. Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά.

Χωρίς να φανεί ψωνίστικο, όταν βγαίνω και τραγουδάω το «Σάββατο βγαίνω», ένα μαγαζί σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αυτό είχα να το δω από το «Στην υγεία της αχάριστης» του Ζαζόπουλου και πιο παλιά από του Βολάνη το «Πόσο μου λείπει». Ο κόσμος διψάει για ένα λαικό τραγούδι που θα τον ανεβάσει και θα τον φτιάξει κι αυτά έχουν εκλείψει.

Το σύνθημα δεν το δίνει μόνο η Θεσσαλία ή η Λάρισα. Στο μαγαζί έρχονται και παρέες εκτός Λάρισας. Η Λάρισα έχει 30000 φοιτητές οι οποίοι είναι από όλοι την Ελλάδα. Δεν είναι κάτι που το ζητάει μόνο ο τοπικός χαρακτήρας. Το κακό είναι ότι το λαικό τραγούδι δεν έχει το πρόμο που έχουν άλλα ήδη τραγουδιών. Ερχόμενος στην Αθήνα το πιθανότερο είναι να πούνε ποιος είναι αυτός, τι κι εάν στη Λάρισα είμαι αναγνωρίσιμος.

Μία ευχή για τα Ναυάγια:

Εύχομαι στα Ναυάγια, να μην ναυαγήσουν ποτέ σαν ραδιόφωνο (γέλια), να είναι πάντα πρώτο, δυνατό. Εύχομαι τα καλύτερα.