Είναι το κάψιμο των εγκεφαλικών σου κυττάρων και γίνεσαι τόσο καμμένος ώστε να εκμηδενίζεται η σκέψη σου,και το κενό της καταλαμβάνεται από γεμάτα ηδονή συναισθήματα. Στο μυαλό σου δεν υπάρχει άλλη σκέψη εκτός από την καψούρα σου. Ειναι πονεμένα μοναχικά όνειρα που σου καίνε την ψυχή και πικρά παράπονα που κρύβονται στο βάθος της καρδιάς σου.Τη νύχτα τα όνειρα σου κατακλύζονται από την εικόνα του πόθου σου που σβηνει ανελέητα το πρωί.
Η καψούρα δεν είναι έρωτας,ο έρωτας εμπεριέχει την καψούρα,η καψούρα όχι απαραίτητα τον έρωτα, που έχει την προοπτική να εξελιχθεί σε κάτι βαθύτερο,ενώ η καψούρα συνήθως όχι. Η καψούρα είναι ένα καπρίτσιο που συνήθως ξεφουσκώνει γρήγορα αλλα αφήνει σημάδια και τραύματα από τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες.
Όταν πέφτεις στην καψούρα, τα μυαλά γυρίζουν σβούρα, πέφτει ομίχλη και θολούρα και τρελαίνεσαι.
Με αυτά τα αληθινά λόγια περιγράφει ο Αντύπας σε ένα του τραγούδι τη καψούρα.
Αυτός ο ανεκπλήρωτος πόθος που για να τον απαλύνεις σε κάνει να χώνεσαι στα μπαρ και να ακούς καψουροτράγουδα που μιλούν για τον καημό σου,να πέφτεις σε ατελείωτο πιώμα και μέθη για να ζαλίζεις το μυαλό σου και να εκφράζεις τον νταλκά σου βουβά με ένα ζεϊμπέκικο,τον χορό της θλίψης και του πόνου.
Στην καψούρα όλα επιτρέπονται,όπως για παράδειγμα χαριτωμενιές του τύπου πάω στα ίδια μέρη που πάει και αυτός/η μόνο και μόνο για να τον δω από μακρυά ή ακούω τη μουσική που του/της αρέσει κι ας μην μου αρεσει,μόνο και μόνο για να τον νιώθεις πιο κοντά.
Ήμουνα δυο μέτρα μακριά σου, μου στελνε ο αγέρας το αρωμά σου, έπαιρνα ζωή απ'τη ματιά σου και είχα αγγελέ μου τρελαθεί, ήμουνα δυο μέτρα μακριά σου, μου στελνε ο αγέρας το αρωμά σου, και ήταν δύσκολο πολύ, μεσα στο κόσμο να φωνάξω τ'ονομά σου.
Έτσι ακριβώς περιγράφει ο Αχιλλέας Τσιγάρας την καψούρα στο τραγόυδι "Μου στελνε ο αγέρας το άρωμά σου".
Η καψούρα έχει χτυπήσει την πόρτα όλων μας αρκετές φορές στη ζωή μας με διαφορετικά πρόσωπα την κάθε φορά και ενώ ξέρουμε ότι μας τυραννάει και μας βασανίζει της ανοίγουμε και μπαίνει στη ψυχή και στο μυαλό μας και σαν οδοστρωτήρας μας πατάει και μας λιώνει.
Τελικά αυτό το συναίσθημα δεν το απαρνιέται κανείς μας.
Τι να πω, από καψούρα θα πεθάνω.(Κώστας Καφάσης)
