Η αρχή…..

Ξεκίνησα από πάρα πολύ μικρός, κάτω από δέκα χρονών, με ένα ψευτομπούζουκο.

Παίζω βλέπεις και μπουζούκι. Έβλεπε ο πατέρας μου που σκάλιζα μια μικρή κιθάρα και πήγε και μου πήρε ένα μπουζούκι…… Θα ήμουν όπως είπα 9 – 10 χρονών, δεν ήμουν παραπάνω.

Ο πατέρας μου είχε πάρα πολύ καλή φωνή. Παλιά επί εποχής Ελληνικής Ραδιοφωνίας είχε κάνει δύο μικρά δισκάκια με δημοτικά τραγούδια. Τότε για να κάνεις ένα δίσκο πέρναγες πριν από επιτροπή. Έπρεπε να είσαι καλός, να έχεις φωνή. Δεν είναι όπως τώρα που όποιος αποφασίσει να κάνει cd το κάνει. Δεν ακολούθησε όμως αυτήν την καριέρα.

Μου πήρε λοιπόν όπως είπα ένα μπουζούκι από το Μοναστηράκι, όχι τίποτα σπουδαίο, ένα φθηνό, νομίζω 8,000 δρχ. έκανε τότε. Άρχισα λοιπόν σιγά σιγά να ασχολούμαι μόνος μου, που βέβαια είναι λάθος. Κάποιος πρέπει να σου δείξει στην αρχή τουλάχιστον.

Όταν ήμουν στην έκτη δημοτικού προς πρώτη γυμνασίου πήγα μια εκδρομή με τον κοινωνικό τουρισμό, στην Πάτρα. Τότε ήταν η εποχή που ήταν “στα πάνω τους” τα παιδιά από την Πάτρα. Εγώ, βέβαια μικρός τότε, έμενα στην ίδια εστία που έμεναν και αυτοί. Κάθε βράδυ λοιπόν μαζευόντουσαν και έπαιζαν. Από εκεί λοιπόν “κόλλησα”. Μετά γύρισα στην Αθήνα και όντας στην πρώτη γυμνασίου πια, φτιάξαμε με κάποιους άλλους μια ορχήστρα. Μπουζούκι και τραγούδι εγώ, κάποιος άλλος μόνο μπουζούκι, άλλος κιθάρα, έγινε η ορχήστρα. Αργότερα στην δευτέρα γυμνασίου, αρχίσαμε να ψευτοπαίζουμε σε κάποιες ταβέρνες και βέβαια στις σχολικές γιορτές. Επειδή αυτό το πράγμα που έκανα το αγαπούσα, γιατί όλα ξεκινάνε από αγάπη, πήγα σε κάποια σχολή για να βελτιώσω το παίξιμό μου. Έτσι λοιπόν πήγε μέχρι που έγινα 17 ετών και τότε ασχολήθηκα με την βυζαντινή μουσική. Εκεί έγιναν όλα!! Εκεί έκανα την στροφή από τα όργανα στην μουσική και την φωνή. Αργότερα πήγα φαντάρος, υπηρέτησα στην αεροπορία και ήμουν ο μοναδικός τραγουδιστής της αεροπορίας τότε. Γυρίσαμε έτσι όλη την Ελλάδα και μπορώ να πω ότι ήταν ένα μεγάλο σχολείο αυτό. Όταν απολύθηκα ξεκίνησα να τραγουδάω πια επαγγελματικά σε μαγαζιά, μικρά βέβαια, κοσμικές ταβέρνες και τέτοια.

Η πορεία……..

Πέρασε λοιπόν έτσι ο καιρός και πριν από πέντε έξι χρόνια αποφάσισα να κάνω το πρώτο μου cd.  Ο τίτλος του ήταν «το μήνυμα», που είχε μέσα το “πάρε τον έρωτά σου”, το “σου μιλάω για μας”, “το μήνυμα” που έπαιξε και πιο πολύ απ’ όλα και έτσι ξεκίνησε όλη η ιστορία. Το πρώτο μεγάλο μαγαζί που τραγούδησα ήταν το “ΟΠΕΡΑ” στην Ιερά οδό με Πανταζή, Άτζελα Δημητρίου, Γιαννούλη, Βαζαίο. Είχε ξεκινήσει Σεπτέμβριο και εγώ μπήκα εμβόλιμα τον Ιανουάριο. Από εκεί άρχισαν να με μαθαίνουν οι επιχειρηματίες και ο κόσμος. Μετά πήγα στο Bio-Bio, στο Can – Can με τον Αδαμαντίδη και την Στανίση. Είχε ανοίξει λοιπόν ο δρόμος και έτσι ήρθε και το δεύτερο μου cd, το «Χρόνια Πολλά». Το ομώνυμο τραγούδι ακούστηκε πολύ αλλά δεν μπορώ να πω ότι με καθιέρωσε γιατί πάρα πολύς κόσμος ξέρει το τραγούδι αλλά δεν ξέρει ποιος το τραγουδάει. Εγώ δεν έχω εμφανιστεί πολύ στην τηλεόραση, έχω κάνει μερικά video clips αλλά μην νομίζεις ότι τα λαϊκά video clips προβάλλονται….. Το λαϊκό τραγούδι δεν προβάλλεται αρκετά ούτε από την τηλεόραση ούτε από το ραδιόφωνο. Για παράδειγμα κοίταξε στην Αθήνα πόσοι μεγάλοι ραδιοφωνικοί σταθμοί παίζουν λαϊκά τραγούδια; Είναι μόνο 3 – 4 και μερικοί ακόμα στο internet αλλά πιστεύω ότι το internet θέλει ακόμα μια τριετία για να φτάσει κάπου.

Η κατάσταση……..

Υπάρχουν πάρα πολλοί τραγουδιστές που είναι αξιόλογοι αλλά για κάποιους λόγους δεν προβάλλονται από τους σταθμούς. Δεν θεωρώ βέβαια ότι είναι ευθύνη των δισκογραφικών, κάθε άλλο θα έλεγα, αλλά έτσι είναι. Κι εγώ κάποια περίοδο είχα την πόρτα κλειστή στα ραδιόφωνα…… Άσε που πλέον υπάρχουν τεράστιες ομοιότητες στις φωνές των τραγουδιστών, συν το ότι δεν βγαίνουν πια πολλά αξιόλογα τραγούδια. Βέβαια φταίμε και εμείς οι τραγουδιστές που επηρεαζόμαστε από το περιβάλλον γύρω μας και χάνουμε το κριτήριο του καλού τραγουδιού. Βλέπουμε λοιπόν ότι βγαίνουν cd και ενώ έχουν μέσα κάποια εμπορικά τραγούδια, δεν έχουν ούτε ένα ταργούδι που μπορεί να μείνει, να είναι διαχρονικό. Και δεν είναι ότι δεν υπάρχουν πια δημιουργοί, υπάρχουν αλλά ψάχνουμε την εμπορικότητα και ξεχνάμε την ποιότητα. Έτσι λοιπόν σήμερα θα δεις σε όλα τα μαγαζιά, όλα τα σχήματα για να γεμίσουν τα προγράμματά τους τραγουδάνε τραγούδια που ήταν επιτυχίες 15 και 20 χρόνια πίσω. Επίσης πολλά τραγούδια για να γίνουν εμπορικά αναγκαζόμαστε να τα αλλάξουμε. Για παράδειγμα το “φεγγάρι του κόσμου” ήταν τσιφτετέλι. Δεν το πέρναγαν τα ραδιόφωνα και αναγκαστήκαμε να το αλλάξουμε και μάλιστα το ξανατραγούδησα διότι δεν τους άρεσε όπως το είχα πει γιατί είχε πολλά γυρίσματα και ήταν πολύ λαϊκό. Στον βωμό αυτό λοιπόν της εμπορικότητας έχουν σταματήσει και οι δημιουργοί να φτιάχνουν καλά διαχρονικά τραγούδια. Για παράδειγμα ο Κυριάκος Παπαδόπουλος που είναι αδερφικός μου φίλος και έχει γράψει τεράστιες επιτυχίες  ή ο Χρήστος Νικολόπουλος, τι έγινε ξαφνικά στέρεψαν; όχι δεν στέρεψαν αλλά σε ποιόν να δώσουν τραγούδι και να πει τι; Βγαίνουν λοιπόν καλά τραγούδια αλλά είναι pop, είναι μόνο για το πρώτο πρόγραμμα. Υπάρχουν φωνές να τα υποστηρίξουν αλλά ξαναλέω ότι είναι μόνο για το πρώτο πρόγραμμα. Είναι κι αυτός ένας λόγος που τα μαγαζιά καταλήξανε να δουλεύουν δύο μέρες την εβδομάδα. Δεν υπάρχουν πια σουξέ.  Ψάξε λίγο στα ραδιόφωνα και πρόσεξε τι θα ακούσεις. Θα ακούσεις αδιάφορες φωνές και αδιάφορους στίχους. Ο κόσμος δεν ταυτίζεται πλέον με τα τραγούδια δεν ζει μέσα από αυτά τις στιγμές του.

Η άσχημη αυτή κατάσταση του λαϊκού τραγουδιού βέβαια είναι μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα και συγκεκριμένα στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη. Σε άλλες πόλεις ο κόσμος ακούει λαϊκό τραγούδι διότι δεν δέχεται τόσο πολλούς επηρεασμούς όπως αυτοί που μένουν στην πρωτεύουσα και την συμπρωτεύουσα. Υπάρχουν δε πόλεις όπως η Λάρισα και η Δράμα που βγάζουν αξιόλογες λαϊκές φωνές νέων ανθρώπων.

Ο επαγγελματίας………

Για μένα η δουλειά αυτή δεν είναι απλά ένα επάγγελμα. Αυτό που κάνω το αγαπάω. Για να καταλάβεις σήμερα είχαμε ένα πρόβλημα με την τάση του ρεύματος και η ορχήστρα ακουγόταν χαμηλά. Αυτό με στενοχώρησε πάρα πολύ και όταν ήρθα στο καμαρίνι έκανα ένα τέταρτο να συνέλθω. Αν ήμουν ψυχρός επαγγελματίας δεν θα με ενδιέφερε καθόλου. Θα σκεφτόμουν ότι εγώ βγήκα, τα είπα, έκανα την δουλειά μου και τέλος. Για μένα όμως δεν είναι έτσι. Εγώ κάθε μέρα δίνω εξετάσεις. Ο κόσμος μπορεί να μην κατάλαβε την διαφορά αλλά για μένα το αποτέλεσμα δεν ήταν ικανοποιητικό , λόγω βέβαια εξωγενών παραγόντων. Και κάτι ακόμα που κάνω και δεν το κάνουν πολλοί άλλοι, είναι το ότι δεν κάθομαι στο καμαρίνι. Όταν δεν τραγουδάω κατεβαίνω στα τραπέζια. Πάω στους φίλους μου, στον κόσμο που ήρθε να με δει. Θεωρώ ότι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω για τους ανθρώπους που με τιμούν με την παρουσία τους είναι να πάω κοντά τους. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από τραγουδιστές. Έχουμε ίδια συναισθήματα με όλους τους ανθρώπους, νοιώθουμε τα ίδια πράγματα. Πίσω από όλη αυτή την γυαλάδα υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν ευαισθησίες. Πρέπει τον κόσμο που μας εκτιμάει να τον κρατήσουμε κοντά μας. Πριν μερικά χρόνια το “σταριλίκι” πέρναγε, τώρα πια δεν περνάει. Χρειάζεται προσωπική επαφή για να κρατήσεις τον κόσμο κοντά σου και να σε κρατήσει και αυτός.

Η επιτυχία……..

Εγώ έχω επιλέξει να βγάζω cd κάθε δύο χρόνια . Βέβαια δεν ξέρω αν έχει νόημα να βγαίνουν πλέον cd, διότι μόλις βγει ένα κομμάτι οι δισκογραφικές το στέλνουν σε digital μορφή στα ραδιόφωνα και γίνεται γνωστό, μετά από λίγο καιρό άλλο και ου τω καθ’ εξής. Αυτά τα τραγούδια μετά από λίγο καιρό συγκεντρώνονται και βγαίνει ένα cd. Από την μια μεριά τα τραγούδια του cdπαίζονται ήδη μερικούς μήνες στο ραδιόφωνο αλλά και από την άλλη βγάζεις ένα cd με αρκετά ήδη γνωστά τραγούδια. Στο καινούριο μου cd, τα περισσότερα τραγούδια τα έχω γράψει εγώ. Το “ονειρεύομαι” είναι ένα τραγούδι με τεράστιες δυνατότητες, το πιστεύουμε και αρέσει στον κόσμο. Όλοι βέβαια οι συντελεστές του καινούριου cd είναι αξιόλογοι, ο Πάνος Καπίρης, ο Φώντας Θεοδώρου, ο Γιώργος Σαρρής , ο Βασίλης Δαραμούσκας, ο Στέλιος Μαργωμένος, ο Ιωσήφ Σαρασίδης, ο Διονύσης Αλεξίου και βέβαια οι υπέροχοι Τάσος και Γιάννης Μπλάθρας.

Ο παράγοντας…….

Εκεί συναντήσαμε και τον άνθρωπο που είναι πίσω από τον Δημήτρη Γιώτη όταν τραγουδάει και παίζει μπουζούκι. Είναι ο Γιώργος Τσακαράκας. Ο Γιώργος είναι μαθητής του συγχωρεμένου του Γιάννη Παλαιολόγου και άξιος συνεχιστής του. Αφού μας θύμισε τον ρόλο του μπουζουξή στις παλαιότερες εποχές, συμφώνησε απόλυτα με τα λεγόμενα του Δημήτρη Γιώτη σχετικά με την κατάσταση του λαϊκού τραγουδιού σήμερα και καταλήξαμε στο ότι το λαϊκό τραγούδι δεν μπορεί να είναι αυτό που διαφημίζεται σήμερα. Για τον Δημήτρη Γιώτη μας είπε πως όταν τραγουδάει μεταφέρει στην ορχήστρα τα «κύματα» και αυτό τον κάνει καμιά φορά να ξεφεύγει και να “ανεβάζει”.

Ευχόμαστε στον Δημήτρη πάντα επιτυχίες γιατί το αξίζει και σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος